Smells like teen spirit

Het kwam eigenlijk door het geweldige optreden van Foo Fighters op Pinkpop dit jaar. Ik zag het op tv en het wekte nostalgische gevoelens bij me op. Ik realiseerde me ineens dat ik de laatste tijd meer naar rustige akoestische gitaren luister dan naar scheurende elektrische gitaren. Het zal wel een teken zijn dat ik oud word (30!). Het inspireerde me om weer eens wat stevige rockmuziek te luisteren. Te beginnen met de Foo Fighters zelf. Daarna was het een kleine stap naar de band die me jaren in zijn greep heeft gehad: Nirvana.

Zo rond mijn vijftiende heb ik tijden vrijwel uitsluitend naar Nirvana geluisterd. Op weg naar school in Almelo, tijdens het uitlaten van de hond en natuurlijk op mijn kamer. Kurt Cobain was al dood, dus ze live zien of verrast worden door een nieuw album zat er niet in. Ter compensatie speurde ik platen- en cd-beurzen af naar bootlegs vol demo’s, b-kantjes en live-opnames. Dat leverde veel plezier op, maar weinig echt goede muziek. Twee steengoede studio-albums (Nevermind en In Utero), een mooie unplugged cd en een handvol interessante losse liedjes heeft Nirvana nagelaten. De rest (inclusief debuutalbum Bleach) is eigenlijk nauwelijks de moeite waard.

Komende zomer is het twintig jaar geleden dat Nirvana hun legendarische album Nevermind uitbrachten. Om dat te vieren komt er een heruitgave, met drie bonus cd’s vol obscuur materiaal. Vijftien jaar geleden was ik er dolblij mee geweest. Inmiddels weet ik dat ‘nooit eerder uitgebracht materiaal’ meestal met een reden nooit eerder uitgebracht is.

Tori Amos en ik hebben een speciale band. Dat weet zij zelf niet, maar toch is het zo. Al sinds er CDs zijn en ik ze kan kopen, maak ik er een beetje een sport van om nieuw talent ‘te ontdekken’. De allereerste CD die ik niet kreeg maar van mijn eigen geld kocht was van Tori. Ik hoorde haar eerste single Crucify op de radio, en wist toen meteen: die moet ik hebben. Zo heb ik veel artiesten voor het eerst ‘ontdekt’, door af te gaan op dat ene nummer dat me meteen aangreep. En zo heb ik al vele blijvertjes aan mijn collectie toegevoegd: Krezip (I would stay), The Gathering (Leaves), Ben Harper (Faded). Sinds die eerste CD, Little Earthquakes (1992), behoordt Tori Amos bij het selecte gezelschap van artiesten in mijn platenkast waarvan ik alle albums blind koop. En dat zijn er inmiddels al weer 10, de 11de (een kerst cd) wordt binnenkort verwacht.

Wat veel mensen niet weten is dat zo goed als de helft van Tori’s meest interessante nummers nooit op album zijn verschenen, maar alleen op single. En daar zijn er bij elk album veel van, zeker in haar beginperiode. Daarop vind je juweeltjes als Sugar, een zeer broeierige versie van Hey Jupiter, Flying Dutchman (die ze bijna altijd op haar optredens in Nederland speelt!). Op de maxi single van het eerder genoemde Crucify (1992) vind je een aantal zeer bijzondere en mooie cover uitvoeringen van Angie (The Rolling Stones), Thank You (Led Zeppelin) en Smells Like Teen Spirit (Nirvana).

Deze laatste wilde ik graag hier onder het voetlicht brengen, want: het is gewoon een erg mooie uitvoering van een nummer dat voor velen van ons toch een muzikaal baken in de jeugdherinneringen van onze generatie is, èn… Bij deze uitvoering kun je waarschijnlijk wèl de tekst verstaan en correct meebrullen.